Poza czasem i przestrzenią
Sferę poza czasem i przestrzenią rozpoznajemy najpierw naszą wyobraźnią, gdyż nauka nie znalazła jeszcze narzędzi do jej poznania. Dlatego system essenceizm zaproponował pewne sposoby do jej zbadania. Wśród nich jest ziemski obserwator, choć w pierwszej fazie, zanim nie wyjdzie poza swoje ograniczenia, jest zdany tylko na swój rozum i intuicję. Gdyby taki obserwator znalazł się w rzeczywistości poza czasem i przestrzenią, to mógłby wiele pomóc, mimo że nie odczuwałby ani przepływu czasu, ani wymiarów przestrzeni. To znaczy, że istnienie jest tam wieczne. Równocześnie przebywa się tam w niemożliwym do oznaczenia miejscu, a właściwie wszędzie.
Chcąc to lepiej zrozumieć, trzeba sobie wyobrazić, że wszystkie przeżycia, zdarzenia i obrazy naszego życia zapiszemy na kartkach papieru. Te kartki zostaną najpierw ułożone zgodnie z chronologią naszego życia w jeden ciąg, jedna obok drugiej, tak aby utworzyły linię przeżyć ciągnącą się przez setki kilometrów. Tak obrazujemy konkretny przepływ czasu, powiedzmy, kilkudziesięciu lat naszego życia. Wyobraźmy sobie następnie, że zbierzemy cały ten ciąg „kartek” w jedną stertę. Wówczas będziemy mieli przed sobą całe nasze życie złożone w jednym punkcie i w jednym ułamku sekundy. Powstaje wrażenie, jakby nie upłynął w nim czas, a wszystko dokonało się równocześnie, przeżyte w jednym momencie. Wówczas „widzimy” całe nasze życie w okamgnieniu. Tak się właśnie dzieje w momencie opuszczenia świata fizycznego i wejścia do świata poza czasem i przestrzenią. W wielu dalszych miejscach będę tę rzeczywistość poza czasem i przestrzenią nazywał światem duchowym.
Zdobywamy zatem stopniowo wiedzę o przełomowym momencie i punkcie naszej obserwacji. Podczas gdy w naszej rzeczywistości, opisanej przez fizykę „newtonowską”, czas i przestrzeń są koniecznością, to w świecie duchowym są one tylko naszym wyobrażeniem. Bywają jednak ludzie wiary, a nawet naukowcy, którzy twierdzą, że nawet w świecie fizycznym czas jest tylko wytworem naszej wyobraźni. Choć zjawisko zawieszenia upływu czasu jest bardzo rzadkie, to jednak może się ono pojawić, gdyż w trakcie życia nasza osoba fizyczna i duchowa współistnieją ze sobą. Może to mieć miejsce pod wpływem silnego rozkojarzenia naszej osobowości, to znaczy w czasie utraty przytomności, w wyniku odurzenia jakimiś środkami chemicznymi lub na skutek głębokich przeżyć religijnych spowodowanych dominacją osoby duchowej. Wspomniani powyżej naukowcy, chcący przełamać brak powiązania między mechaniką kwantową a ogólną teorią względności, próbują wyeliminować czas i twierdzą, że wynika on tylko z naszej wyobraźni lub pamięci. Potrzebują takiego założenia, ponieważ nie mogą podeprzeć się faktem istnienia świata poza czasem i przestrzenią oraz tego, że czasoprzestrzeń wszechświata kończy się na jego granicy.
Poniżej przypominań jeszcze raz niektóre zasady rządzące sferą poza czasem i przestrzenią, a które stosuję jako narzędzia badawcze essenceizmu.
1. Zasada bezczasowości lub wieczności (nieoznaczoności czasowej) – to pierwszy z dwóch fundamentalnych atrybutów sfery poza czasem i przestrzenią.
2. Zasada bezstrukturalności (nieoznaczoności przestrzennej), w której nie ma nic zajmującego jakąkolwiek przestrzeń albo objętość – to drugi fundamentalny atrybut tej sfery.
3. Zasada istnienia Pierwszej Przyczyny wypełniającej sobą sferę poza czasem i przestrzenią i będącej źródłem powstania czasoprzestrzeni. Tę Pierwszą Przyczynę zdefiniowałem jako Byt Pierwoistny cechujący się brakiem początku powstania, brakiem czegokolwiek, co mogło być przed Nim, czyli istniejącym od nieskończoności.
4. Zasada wszechistnienia praenergii – to nieoznaczoność stanu energii wypełniającej sferę poza czasem i przestrzenią, a równocześnie oznaczoność tej energii pod różnymi postaciami, gdy wypełnia ona czasoprzestrzeń wszechświata.
5. Zasada istnienia bytów w sferze poza czasem i przestrzenią. Ten rodzaj istnienia jest koncentracją praenergii uformowanej wokół centrum osobowościowego posiadającego inteligencję, wolę i uczuciowość. Tak należy rozumieć definicję każdego z bytów przebywających w tej sferze. Są one osobnymi istotami wywodzącymi się z Bytu Pierwoistnego stworzonymi na Jego wzór.
6. Zasada doskonałości – każdy byt zdąża do osiągnięcia doskonałości w oparciu o prawa i zasady pochodzące od Stwórcy, a każda istota duchowa w oparciu o swoją inteligencję, wolę i uczuciowość. Wszystko, w czym Bóg jest bezpośrednio obecny, staje się doskonałe.
7. Zasada niezbędnego sensu istnienia czasoprzestrzeni. To oznacza, że czasoprzestrzeń jest koniecznym miejscem rozwoju do pełnej doskonałości dla istot duchowych przeznaczonych do wiecznego przebywania w sferze poza czasem i przestrzenią.
8. Zasada wszechobecności (nieoznaczoność lokalizacji istot duchowych w ich przebywaniu). Wszystkie byty duchowe przebywające w sferze poza czasem i przestrzenią po osiągnięciu doskonałości są w niej wszechobecne.
9. Zasada komunikacji w sferze poza czasem i przestrzenią (system wizji). Wszelkie porozumiewanie się między bytami tam istniejącymi odbywa się za pomocą intuicyjnego przekazywania treści uczuć lub myśli, choć może też w pewnych przypadkach dokonywać się w formie wizji zaczerpniętych z materialnych struktur wszechświata.
10. Wszelkie pochodzące od Pierwszej Przyczyny prawa i zasady funkcjonowania sfery poza czasem i przestrzenią są określone jako wszechdostępne, niezbędne, wieczne i dobre, to znaczy zgodne z pierwotnym założeniem Stwórcy.
Zapraszam do zapoznania się z kolejnymi tematami:
= Poczatek ludzkości
3. Jak powstał wszechświat?
= Biblia dla dociekliwych
= Pełna wizja rzeczywistości
= Cuda są czy nie?
= Rozum, wiedza i wiara
= Logiczna analiza rzeczywistości
= Kompendium essenceizmu
ESSENCEISM – system badawczy dla określenia Pierwszej Przyczyny